دکتر قالیباف: حرف ،عمل،گفتار و رفتار شهید تسوجی با هم منطبق بود،

یادواره شهید حجت‌الاسلام محمدهلال تسوجی، اولین شهید عملیات خیبر با حضور دکتر محمدباقر قالیباف شهردار تهران در موزه دفاع‌مقدس و ترویج فرهنگ مقاومت برگزار شد.

 دکتر محمدباقر قالیباف، شهردار تهران شامگاه دیروز ـ 4بهمن ـ در یادواره شهید حجت‌الاسلام محمدهلال تسوجی، اولین شهید عملیات خیبر که در موزه دفاع‌مقدس و ترویج فرهنگ مقاومت برگزار شد، با بیان خاطراتی از این شهید گفت:  تسوجی از جمله روحانیون شهیدی بود که در دل رزمندگان جبهه نفوذ کرده بود و شخصیتی محوری داشت.

او با بیان این‌که حرف ،عمل،گفتار و رفتار شهید تسوجی با هم منطبق بود، افزود: این شهید فردی سخن‌ور و طلبه‌ای باسواد و فاضل بود، به‌گونه‌ای که همه رزمندگان جذب ایشان می‌شدند.

شهردار تهران تصریح کرد: شهید تسوجی هم در کارهای تربیتی - آموزشی و عقیدتی و هم در گردان‌های رزم نقش فعال و موثر داشت و انصافا حضورش در دفاع مقدس همراه خیر و برکت بود.

او با اشاره به چگونگی به‌شهادت رسیدن این روحانی، شهید تسوجی را واقعا اولین شهید عملیات خیبر دانست و عنوان کرد: عملیات خیبر، عملیاتی پربرکت بود به گونه ای که یگان‌های دریایی سپاه پاسداران از دل این عملیات شکل گرفت و ریشه عملیات والفجر 8 هم در همین عملیات بود.

قالیباف اظهار امیدواری کرد که هر کجا هستیم بتوانیم با توجه به آرمان‌های شهدا و امام شهدا و تحت رهبری مقام معظم رهبری سنت‌های الهی را پیش ببریم.

در این مراسم هم‌چنین احمدلو، مدیرکل امور ایثارگران شهرداری تهران گفت: اگر اقتداری در نظام جمهوری اسلامی هست و اگر می‌بینیم پیام انقلاب کاخ قدرت‌ها را به زلزله انداخته، نتیجه همین ایثار شهداست.

او تصریح کرد: ما الگوهای خود را چون شهید تسوجی در ذهن و یاد داریم و با بزرگداشت آنها، ارزش ها را انتقال می‌دهیم.

در ادامه این مراسم حجت الاسلام عبدالله تسوجی، برادر شهید تسوجی با یادآوری خصوصیات اخلاقی و شخصیتی این شهید گفت:‌ شهید تسوجی شخصیتی خونگرم، خوش برخورد و بسیار علاقه مند به خاندان اهل بیت بود.

در این مراسم به مادر، برادر و خواهر شهید تسوجی هدیه ای به رسم یادبود اهدا و از مادر این شهید به پاس تربیت شخصیت تسوجی با حضور قالیباف تجلیل شد.

مشکل این است که او قالیباف است؛ محمد باقر قالیباف

چرا موفقیت های جهانی و توفیقات بین المللی شهرداری تهران که می تواند گویای برگ زرینی از افتخارات نظام اسلامی در آغاز دهه چهارم انقلاب (که همانا دهه پیشرفت و عدالت است) باشد؛ حداقل در داخل کشور برد و انعکاس رسانه ای و یا پوشش خبری حداقلی را نیز کسب نمی نماید؟
این یادداشت سعی دارد پاسخ به این سوال اساسی را در قالب یادآوری برخی از حقایق تلخ ارائه نماید

این روزها انتخاب تهران به عنوان یکی از 5 شهر برتر جهان در زمینه حمل و نقل و ترافیک، در کنار بسیاری دیگر از افتخارات شهرداری تهران (نظیر انتخاب هشتمین شهردار نمونه در جهان و صدها و هزاران اقدام و عملکرد موفقیت آمیز در طی دوره زمانی 5 ساله) که در سایه مدیریت هدفمند، عقلانی و عملگرای شهردار توانا، محبوب و لایق این شهر بدست آمده؛ این سوال را در ذهن ها متبادر می سازد که چرا اینچنین موفقیت های جهانی و توفیقات بین المللی که می تواند گویای برگ زرینی از افتخارات نظام اسلامی در آغاز دهه چهارم انقلاب (که همانا دهه پیشرفت و عدالت است) باشد؛ حداقل در داخل کشور برد و انعکاس رسانه ای و یا پوشش خبری حداقلی را نیز کسب نمی نماید؟ به راستی مشکل چیست؟

این یادداشت سعی دارد پاسخ به این سوال اساسی را در قالب یادآوری برخی از حقایق تلخ ارائه نماید:

به اعتقاد نگارنده هیچ‌کدام از اتفاقاتی که تابه‌حال برای قالیباف افتاده هرچند عجیب به نظر می‌رسد؛ اما عجیب نیست:

- در انتخابات ریاست جمهوری نهم اگر قالیباف راست بود، کسی نمی‌گفت: رجل سیاسی نیست و کسی نامه نمی‌نوشت که شورای نگهبان باید قالیباف را رد صلاحیت کند و کسی فریاد نمی‌زد که قالیباف جزء اصولگرایان‌ نیست؛
- درایام همان انتخابات اگر قالیباف‌ چپ ‌بود، اصلاً صدای پای نظامی‌گری نمی‌آمد؛ میلیتاریسم حمله نمی‌کرد و روزنامه‌های مشارکتی‌ خط اقتدار‌گرایی را توضیح نمی‌دادند.
- اگر به جای قالیباف یک نفر چپ‌گرا به احترام ملت لباس نظامی را درمی‌آورد؛ از ببالاترین نهاد امنیتی استعفاء می‌داد و بعد کاندیدای ریاست جمهوری می‌شد؛ رفتارش خیلی رفتار مدنی و دموکراتیک بود و باید این‌همه اخلاق مردم‌سالار ارج می‌دید. اما قالیباف چپ نبود...
- اگر به جای قالیباف یک محافظه کار راست‌گرا نیروی انتظامی را به پلیس تبدیل کرده‌بود؛ 110 راه انداخته‌بود و امنیت شرق کشور را برقرار کرده‌بود، حتما باید خیلی مقدس می‌شد، سوابق جبهه‌اش با عکس شهدا چاپ می‌شد، و یاران شهیدش به حمایتش می‌‌آمدند، اما این فرمانده دلیر و بی ادعای روزهای جنگ و خون، راست نبود.
- فرض کنیم به جای قالیباف، کس دیگری شهردار بود، حتماً‌ تلویزیون به جای چاله‌ها و موش‌های تهران؛ چندین هزار خط متروی راه اندازی شده و بسیاری اقدامات زیر بنایی دیگر را، پخش می‌کرد.
- فرض کنیم به جای قالیباف کس دیگری مثلاً یک اصلاح‌طلب اعلام کرده‌بود که از مطبوعات شکایت نمی‌کند، حتماً ‌مطبوعات تا مدت‌ها این حرکت اخلاقی و فرهنگی را فراموش نمی‌کردند و منظر توسعه و جامعه مدنی آن را توضیح می‌دادند.
- چنانچه به جای قالیباف کس دیگری در طی یک سالبیش از 100 پل و زیرگذر در تهران زده‌بود، آن وقت تلویزیون حتماً به جای 2000 درخت که در پروژه لویزان قطع شده‌بود، 12000 درخت را قطع‌شده اعلام نمی‌کرد و روزنامه‌های چپ‌گرا حتماً برای چند اصله درخت که در دوره کرباسچی ده‌برابرش هم قطع شده‌بود، عزای عمومی اعلام نمی‌کردند و برای اولین‌بار هم چپ و هم راست یک نفر را نقد نمی‌‌کردند.

- اگر به جای قالیباف، علی‌آبادی یا سعید لو شهردار تهران می‌شد، جلوی گسترش مترو و BRT  و احداث مونوریل سد نمی‌شد، تلویزیون رضایت مردم را پخش می‌کرد، و وزارت کشور ناگهان افغانی‌ها را اخراج نمی‌کرد و سهمیه بنزین خدمات شهری دچار مشکل نمی‌شد.
- اگر به جای قالیباف، کرباسچی شهردار بود؛ شهرداری از طرف مطبوعات حمایت می‌شد، روشنفکران در مورد ابعاد زیاد توسعه در شهر مقاله می‌نوشتند، دانشگاهیان از شهروندمداری شهرداری دفاع می‌کردند. دفتر تحکیم از مظالم محافظه‌کاران به دستگاه دموکرات شهرداری انتقاد می‌کرد و برای دفاع از توسعه شهری میتینگ برگزار می‌کرد.
- اگر به جای قالیباف، یک عضو نزدیک به دولت چندین مسجد در تهران می‌ساخت، محله‌های فقیرنشین را بازسازی می‌کرد و زباله شهر را مکانیزه کرده بود، امروزه کدام هیأت مذهبی بود که به جانش دعا نمی‌کرد و کدام تجمع مذهبی بود که تا رگ‌گردن از او دفاع نمی کرد؟
- اگر به جای قالیباف، در ماجرای انتخاب شهردار، یک فرد نزدیک به دولت و یا یک اصلاح طلب قرار بود، با بقیه رقابت کند، آیا دولت این همه فشار می‌آورد؟
صد البته روشن است که مشکل قالیباف کجاست، نه چپ است و نه راست و البته اگر چپ بود و یا راست، قالیباف نبود؛ آدمی بود مثل همه سیاسیون دیگر. اینکه قالیباف مانده‌است، برخلاف آن‌چه به نظر می‌رسد، اتفاقاً همین وابسته نبودنش است. قالیباف اگر نیروی انتظامی را مدرن‌ می‌کند و اگر در تهران کار می‌تواند بکند و اگر هر که انصاف دارد؛‌ کارش را قبول دارد، به‌خاطر همین نه چپ و نه راست بودن است؛ به خاطر "اصولگرای عملگرا" بودن است و او امروز باید هزینه این حرکتش را هم بدهد، تا باز هم بماند و بتواند واقعاً کار کند.